Niet zo treurig als mensen vaak denken
Vlakbij het ziekenhuis in Dirksland, midden in de woonwijk, staat een groot woonhuis. Binnen staat de vaatwasser aan, er staan bloemen op tafel, er zijn boeken, een eethoek, een fijne bank en er hangt een rustige, warme sfeer. Alleen de parkeerbordjes voor de deur verraden dat dit huis niet door een ‘gewoon’ gezin bewoond wordt. Dit is Hospice Calando; een plek waar mensen in een huiselijke omgeving hun laatste levensfase kunnen voltooien. Omdat de hospice 24 uur per dag begeleid wordt is de hulp van vrijwilligers onmisbaar. Eén van die vrijwilligers is Carmen Stadhouders (52) uit Sommelsdijk.
Carmen werkte al in de zorg toen ze als vrijwilliger aan de slag ging; ze is vier dagen per week als dagbestedingscoach verbonden aan woonzorginstelling De Vliedberg in Ouddorp. “Ik wilde graag vrijwilligerswerk in het verlengde van mijn werk doen. Ik was op zoek naar verdieping. Toen ik voor mijn opleiding rond stervensbegeleiding een interview bij een hospice moest doen werd dat Calando.” En zo ging het balletje rollen. Carmen had altijd het idee dat vrijwilligers in een hospice heel veel tijd moesten vrijmaken, maar dat viel mee, het bleek goed te combineren met haar baan. Na een training van 6 dagen in het huis mocht ze aan de slag. En daar is ze heel gelukkig mee, hoewel ze eigenlijk een ander beeld had van wat dat vrijwilligerswerk zou inhouden: “Ik dacht dat ik vooral gastvrouw zou zijn, maar je staat heel dicht bij de verpleegkundige, je ondersteunt haar echt.” Er komen daarnaast ook tal van praktische zaken voorbij zoals het buiten zetten van vuilnis, het uitruimen van de afwasmachine en koffie zetten voor het bezoek. “Eigenlijk net als thuis.”
Een vraag die haar vaak gesteld wordt is of het niet moeilijk is, de omgang met mensen van wie je weet dat ze gaan sterven. Zelf ziet ze het niet zo. Het is weliswaar heftig, maar ook heel mooi om in een huiselijke sfeer naast iemand te kunnen staan en iets voor hem of haar te kunnen betekenen, legt ze uit. In plaats van ‘stervensbegeleiding’ noemt ze het dan ook liever ‘levensbegeleiding’. Zo was er een keer een meneer die helemaal niet wilde praten. Carmen zocht hem op met een zogeheten kletspot, een pot waarin kaartjes met allerlei vragen zitten. Op het eerste kaartje stond de vraag ‘Heb je vroeger veel gereisd?’ Eigenlijk een eenvoudige vraag, maar ineens zag ze een andere man. Een halfuur lang praatten ze over gemiste kansen en over wat meneer juist wél gedaan had. Zo werd het een gesprek over leven in plaats van over de dood. Na dit bijzondere gesprek zag Carmen hem nog 1 of 2 keer voor hij overleed. “Zo’n gesprek, zo’n moment -hoe klein ook- maakt het verschil. Dingen hoeven niet groots of meeslepend.”
Soms overlijden er in de hospice 2 mensen in een week. Het verdriet van familieleden grijpt Carmen dan vooral aan. Maar er is zeker niet alléén verdriet in Calando. Er hangt een goede sfeer en de collega’s vormen een fijn team. Daarnaast wordt er ook veel gelachen, er worden grapjes gemaakt, spelletjes gedaan, handmassages gegeven en praatjes gemaakt over van alles en nog wat. De dood en ziekte zijn zeker niet hét thema binnen de hospice, zegt Carmen. Of zoals een bewoner het raak verwoordde: “het is niet zo treurig als mensen vaak denken.”
Hospice Calando werkt uitsluitend met vrijwilligers die een training hebben gevolgd. Oproepen voor nieuwe vrijwilligers worden gepubliceerd op www.govoorelkaar.nl Wilt u alvast meer informatie dan vindt u de contactgegevens van Calando op de eigen website.
Gek op lezen
Vrijwilliger in de bieb Voor boekenliefhebbers in Ouddorp is ze een vrolijk vertrouwd gezicht; Marianne van den Nieuwendijk (49) uit Goedereede. Al vijf jaar lang is ze wekelijks in de bibliotheek in het Raadhuis te vinden waar ze als vrijwilliger werkt. In principe op woensdagochtend. Maar met vakanties of als er iemand ziek is of als er iets bijzonders is… dan gaat ze ook gewoon. Marianne heeft een grote liefde voor boeken. “Ik lees gewoon ontzettend graag. Op de lagere school was ik overblijf-, knutsel en voorleesmoeder en dat was erg leuk om te doen. Ik lees ook veel. En ik las veel met mijn kinderen toen ze klein waren.” Ze was in die tijd dan ook bijna vanzelfsprekend betrokken bij de schoolbieb. Toen de jongste (nu 16) van school ging wist ze even niet zo goed wat te doen. Tot Marianne hoorde dat de ‘echte’ bibliotheek mensen zocht. Het computersysteem was dankzij de schoolbieb al bekend en zo rolde ze er in. Het werk in de bibliotheek is afwisselend. “Je helpt boeken uitzoeken, reserveren, eigenlijk doe je bijna alles wat voorbij komt.” Op dinsdag en vrijdag komt de bode met kratten vol boeken die door de vrijwilligers worden uitgezocht, weggezet of apart gezet als ze gereserveerd zijn. Er wordt altijd gewerkt in tweetallen. Nu ze op woensdag werkt is ze vooral veel met klanten bezig. Dat contact met de mensen vindt Marianne het leukst. “Het is heel sociaal werk, je leert mensen kennen, je weet wat ze lezen. Het is hier klein en dorps. Je kunt mensen echt goed bedienen.” Dat leidt tot leuke contacten en dankbaarheid. Zo gebeurt het wel eens dat een lid van de bieb met een doos bonbons langs komt om te bedanken dat er een boek gereserveerd is. Sommige vaste klanten sturen kerstkaarten of brengen een aardigheidje voor kerst. Hoewel Marianne best wel eens ander vrijwilligerswerk heeft overwogen (“de voedselbank of de kringloop lijkt me ook heel leuk omdat dat ook heel sociaal is”) vindt ze de bieb zó leuk dat ze dat nooit zou willen opgeven. Dat zit hem niet alleen in haar passie voor boeken, maar zeker ook in het team waarin ze werkt. “We hebben het altijd heel gezellig met elkaar. Het is heel fijn samenwerken.” En nog een voordeel van werken in de bieb: je ziet de leuke nieuwe boeken die binnenkomen. En lezen doet ze zoals gezegd heel graag. Liefst tussen de middag wanneer iedereen weg is. Op de bank, boterham erbij en lekker drie kwartier lezen. “Vroeger probeerde ik ook wel eens in bed te lezen, maar dan viel ik meestal in slaap.” Wie zo veel leest heeft vast een leuke lees-tip. “Alle boeken van M.J. Arlidge”, zegt Marianne beslist. “Ik lees alleen thrillers, er moet wel iemand dood gaan. En dat dan liefst op de laatste pagina pas duidelijk wordt wie het heeft gedaan.” Voor wie liever een ander genre leest: geen zorgen. De bibliotheek heeft voor iedere lezer keuze genoeg. Alle vestigingen van de bibliotheek op het eiland (Ouddorp, Oude-Tonge en Middelharnis) kunnen vrijwilligers gebruiken. Interesse? Kijk dan hier: Bibliotheek zoekt vrijwilligers - GOvoorelkaar Deel deze verhalen en inspireer anderen om ook te helpen! Facebook Twitter LinkedIn Whatsapp Forward
Lees het verhaal